امشب دوباره کبریت و شمع یار من است ...
می اندیشم ...
اگرشمع و کبریتی نبود ....
آن وقت چه ؟؟
چه فرقی میکند !!
باز منتظر نور ماه می نشستم ....
فضای خانه سرد است و تاریک ....
و من کنجی نشسته ام و فکرم را بر روی کاغذ به حس پرواز ،
سکونش داده ام ...
نسیم سردی از لای پنجره ی قدیمی به درون می وزد .....
انشگتانم احساس سردی در رگ هایش دارد ...
پاهایم کرخت شده ...زبانم خشک است..
مورچه ای از پارچ آب بالا می رود...و درون ته مانده ی آبی که از سقف چکه
می کرد ..غرق شد ...
سوسکی از پاهای برهنه ام ، سست بالا می رود ... و به ته مانده های
خاکستر دفترچه های شعرم ، خود را می رساند...تا گرم شود ....
ولی بادی میزند..آتش ، شعله میگیرد و... سوسک می سوزد......
بر می خیزم ... و به پشت پنجره می روم ...
« خدا چقدر ... باز سردم است» ..
که ناگاه بادی شاخه ی خشکی را تکان داد ...
شاخه ی خشک به شیشه فرو رفت ..
من متعلق به نسلی هستم که فمینیسم را از پروین پایدار و هم نسلان او نیاموختیم. اولین جرقه های آشنایی ما با فمینیسم معمولن نوشته ها و سخنرانی های فمینیست های یک نسل بعدتر بود؛ زنانی چون نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان و نشریاتی چون ماهنامه زنان جرقه آشنایی و ورود ما به فمینیسم بود.
از نسل پایدار، شاید اولین فمینیست هایی را که شناختیم مهرانگیز کار بود و شهلا لاهیجی، که هردو در ایران بودند و هر دو بسیار فعال. وقتی در دلنشینی کم نظیر کتابخانه "صدیقه دولت آبادی" آرشیو نشریه " نیمه دیگر" را که از اولین نشریات فمینیستی زنان فعال ایرانی خارج از ایران بود را ورق می زدم، متانت و هوشمندی "ناهید یگانه" میان مقالات و نوشته ها جلوه نمایی می کرد. بعدتر بود که فهمیدم "ناهید یگانه" نام مستعار "پروین پایدار" در آن اولین سال های بعد از انقلاب بوده است.
"زن و فرآیند سیاسی در ایران قرن بیستم" به جرات از بهترین متون فمینیستی فارسی است. قبلن هم اینجا نوشته بودم که خواندنش بر هر فمینیست، روزنامه نگار حوزه زنان، فعال امور زنان، علاقه مند حوزه زنان و تاریخ واجب است. این کتاب متین است، وزین است، ژرف نگر است و ماندگار. نویسنده اش زنی است که در سال های اول انقلاب میان آن همه هیاهوی سیاسی و مرگ بر امپریالیسم و زنده باد چپ انقلابی و غیره، از زنان و حقوق آنها می گفته است...در زمانه ای که گوش شنوایی برای این حرف ها وجود نداشته است و موضوع زنان برای فعالان از هر باور و قشری که بودند، موضوعی لوکس و بورژوایی تلقی می شده است! در چنین فضایی است که پروین پایدار برای آنکه بتوانند نشریه با موضوع زنان و برای حقوق زنان منتشر کنند، کوکو و کتلت و آش می پخته است تا بتوانند بودجه لازم برای این امر را تامین کنند.
تجلیل از این زنان واجب است، باارزش است و بخشی از عمومی شدن بحث زنان را مدیون پایدارها و تلاش و ایستادگی آنها هستیم... اینها را نوشتم تا بگویم چقدر از حاصل کار و تلاش دوستان نازنینم در "مرکز فرهنگی زنان" و "زنستان" در انتشار ویژه نامه بزرگداشت "پروین پایدار" لذت بردم. برای این ویژه نامه دوستان نازنینم زحمت بسیاری کشیدند؛ این مجموعه مقالات خواندنی ماندگار باقی خواهد ماند. دلتنگشان هستم؛ دلتنگ آن جمع صمیمی پرشور که همواره در سر خیال فیل هوا کردن داشت و هر غیر ممکنی را ممکن می کرد. در آن جمع محال وجود ندارد...